Geçen hafta, bu hafta için program yapmıştım, Babamla son gecemizi, hatırladığım kadarıyla yazmak için.
Sana babanı yazdırtmam, çünkü ben seni babandan çok seviyorum dercesine, üç gün içinde vedalaştık ve ebediyete intikal etti, babamla kavuştular.
Dolayısı ile birkaç satır Annemi yazmak istiyorum.
90 Yıl hayata tutunan sırdaşım, canım, sevgilim, prensesim ve anamdı. Evlat olarak görevlerinde savsaklayan, sorumluluklarını yerine getirmeyen, sevgisinden ve özelinden fedakarlık yapmadan riyakarlık yapanlardan olmadım. O kadar müsterihim ve içim rahat ki, insan olarak anaya yapılması gereken her ne varsa, mahremiyet dahil her türlü görevimi yaptım.
Başta kız kardeşim Ruhiye olmak üzere, diğer kardeşlerimin, yeğenlerimin, çocuklarımın ve gelinlerimizin yaptıkları fedakarlıklar ve Anneme olan sevgileri, annemin yaşamındaki en güçlü iksiriydi. Annemin bakımı konusunda aile içi anlaşmazlık, biraz sende biraz bende, ben geldim sen yoksun, gibi sorunlarımız hiçbir zaman olmamıştır.
Bu iki satır da anlatmaya çalıştığım bizim yaptıklarımız, sanki bir şey yapmışız gibi, sanki çok özel bir meziyetmiş gibi yazdım.
Ya anamın bizler için yaptıkları anlatılabilir mi?
Ben doğmadan önce evlat acısı yaşayan, daha sonra ben ve diğer kardeşlerimi Dünyaya getirdikten sonra, bizleri büyütmek için uykusundan, yokluklar içerisinde kendisine bile zor bulduğu gıdasından, özelinden ve gerektiği zaman hayatından fedakarlık yaptığını çok iyi biliyorum. Bizleri var ettikten sonra kanatları altına alarak, Vatan için, Devlet için ve insanlık için faydalı fertler olmamızda, Babamdan çok emeği olduğunu, tüm zorlukların üstesinden geldiğini söylesem riya olmaz. Tüm ailelerde olması doğal olan problemler bizlerde de olmuştur. O kadar akıllı ve zeki kadındı ki, bana söyledikleri kardeşlerine sahip çık, sen onların büyüğüsün, onları şımartma, her isteklerini de yapma, ama unutma ki onlar senin kardeşin, dayanışma içinde olun, istemeyenlerinizi arkanızdan güldürmeyin. Benim olmadığım ortamda kardeşlerime nasihatı, sakın abinize saygısızlık etmeyin, sözünden çıkmayın, abinizi üzmeyin, babanızdan sonra abinizin sizde emeği çok fazla dermiş. Bu güne kadar birlikte, dirlik ve düzen içinde yaşamamızın en büyük mimarı annemizdi.
Sağlam temel üzere inşa edilmiş ve annem sayesinde güçlü bir çatı sistemi altında kurulmuş aile yapımızın, bundan sonrada birlik ve dayanışma içerisinde devam edeceğine şüphe duymuyorum. Cenazede bizleri yalnız bırakmayan, arayan, soran, katılan ve katılamayan tüm dostlara sağlıklı ve huzur dolu yıllar diliyorum.
“Taziye evimiz yok, annem için yapılacak bir şey kalmadı ama birbirimiz için yapacaklarımız, salgından korunmamız için alınması gereken tedbirler vardır, ayaklarınıza sağlık, lütfen maske, mesafe ve temizliğe dikkat edelim”. Mezarda verdiğim son mesajım oldu.
SÜLEYMAN KOCABAŞ
OSMANLI DEVLETİNİN MONDRÖSÜ
İBRAHİM PEKBAY
BOĞAZLAR, MONTRÖ TARTIŞMALARI VE ATATÜRK…
FARUK ERGAN
İFTİRA VE HAKARET DİLİ….!
HASAN ÇİFTÇİ
31 MART OLAYI (13 NİSAN 1909)
ÖMER FARUK KOTAY
POLİS Nedir?
MEHMET HABİL TECİMEN
Günahın metodik anlamsalı üzerine sözce
SİNEMİS ZAFER
YENİ NORMAL RAMAZAN
MUSTAFA ACAR
AYNI GEMİDE MİYİZ?
HALİL SEVERCAN
SPOR’DA DEMOKRASİ VE MUTLU ÖNAL
ÇINAR CAN ÖZYÜREK
Huzur mu ? Huzursuzluk mu?
